Civita di Bagnoregio is ooit door de schrijver Bonaventura Tecchi 'de stervende stad' genoemd. Dat is gedeeltelijk waar. Het stadje is gelegen op een plateau van tufsteen, zoals veel dorpen in deze omgeving. Het is in gevaar van instorting omdat de buitenste delen van de stad onderworpen zijn aan erosie: de stad brokkelt als het ware heel langzaam af, waardoor de ommuring van de stad op het randje van 'de afgrond' staat. Tegenwoordig is het vanaf Bagnoregio te bereiken via een lange stijle voetgangersbrug, dat als een soort navelstreng de beide stadjes verbindt en bevooraadt.

Ooit was Civita  belangrijker dan Bagnoregio maar door een aarbeving is het geisoleerd geraakt en door de eeuwen verlaten. Een aantal van de tegenwoordige inwoners zijn oude bewoners en inmiddels dus op leeftijd, ook wonen er kunstenaars. De laaste jaren is het stadje ook bij de rijke Italianen in trek om er een vakantiewoning te kopen.  Het is door het jaar heen een rustig stadje maar in de weekenden en hoogseizoen komen er toch gauw 200 toeristen per dag. In de avonduren keert de rust terug en zie je de bewoners naar de Piazza , het plein, trekken.  De kerk op het plein heeft een Etruskische basis waarna het een Romeinse kerk is geweest. Het dorpje is volledig middeleeuws. De renaissance heeft weinig invloed gehad op de architectuur van dit dorp. Het enige overblijfsel uit de renaissance periode is een gevel; de rest van het gebouw is verdwenen door erosie.

De stad bereik je slechts te voet. Nog een hele klim voor iemand met een slechte conditie. De toegangspoort is Romeins en de basis is ooit geslagen door de Etrusken. Als je geluk hebt, tref je Maria op het kleine pleintje achterin het dorp. Maria heeft een mooie tuin met adembenemend uitzicht over de vallei. Ze leidt je graag rond: geef haar een paar euro.

Tussen Civita en de rivier de Tiber ligt een uitgestrekte vallei: La Valle dei Calanchi. Een uniek landschap ter wereld, onbewoond en schaars begroeid. Het lijkt alsof alleen de brem, met haar felle kleur, daar wil groeien.  Doordat de stad op een kale rots staat en slecht te voet via een lange loopbrug te bereiken is, doet het surrealistisch aan. In de avonduren ziet het er uit als een soort maanlandschap. Wat ons betreft heeft het een verdiende plek in de top 10 mooiste dorpjes van Italië.